4- The true.

Śmiałam się i śmiałam ... Ale zauważyłam że Damon'owi wcale nie jest do śmiechu .
- Ale ... jak ? To nie możliwe - Zaczęłam się jąkać . W dodatku
czułam jak do moich oczu napływają łzy . Zaczęłam rzucać w niego poduszkami. -
Uspokoiłaś się już ?- Spytał łapiąc ostatnią poduszkę .
- Nie i się nie uspokoję . Jak możesz być takim egoistą ?Ja wyprosiłam cię z domu, a ty tak bezczelnie pojawiasz się w moim pokoju!
-Chciałem ci wszystko wytłu... - nie zdążył skończyć bo wypchnęłam go za drzwi a potem kazałam wyjść. Tym razem się nie sprzeciwiał....

Dzień później ...

Wstałam rano po prawie nie przespanej nocy . Miałam wyrzuty w kwestii tego co powiedziałam Damon'owi postanowiłam że muszę go przeprosić . Ubrałam pierwsze lepsze rzeczy które wisiały w mojej szafie . Jakiś czas później stałam pod domem Salvatore'ów . Zapukałam ale nikt mi nie otwierał Ja nie potrzebuję zaproszenia . Pomyślałam i otworzyłam drzwi . Weszłam do domu .
- Damon ?! Damon ?! - Zaczęłam krzyczeć choć byłam przekonana że szeptem również by usłyszał .
- Cassie? czym sobie zasłużyłem że raczyłaś do mnie przyjść ?- Spytał Damon . Widziałam że ten noc miał również nie przespaną .
- Chciałabym Cię przeprosić to ja zachowałam się jak egoistka .
- Cassie ... - Zaczął ale przerwałam mu zamykając jego usta pocałunkiem .
- Przepraszam cię za wtargnięcie do pokoju, ale jeśli chcesz kontynuować, naszą znajomość to musisz wiedzieć, że zachowywałem się gorzej. - Mrugnął i uśmiechnął się do mnie tajemniczo.
________________________________
Ten rozdział pisałyśmy razem z Justyną w większości w szkole. Mam Nadzieję, że chociaż można zrozumieć o co chodziło xD i jeszcze raz zapraszam do komentowania.